En dat is niet zonder reden...
Een paar maanden geleden kreeg ik te horen dat ik pfeiffer had. En hoewel dat nieuws op dat moment eigenlijk een bevestiging was van een vermoeden, werd het een verklaring voor vele dingen en tegelijkertijd een reden om andere dingen los te laten.
Pfeiffer is een hele vervelende ziekte waarbij je eigenlijk geen concrete ziekteverschijnselen hebt, maar je vaak ineens heel beroerd voelt, of je ineens hele dagen niks kan uitvoeren. Hierdoor werd ik eigenlijk belemmerd om dingen te doen in mijn studentenleven. Ik begon net met een studie en ging net op kamers. Ik had er altijd van gedroomd om een écht studentenleven te hebben, met een liefde voor mijn studentenvereniging en middagen lang koffieleuten op de terrasjes. Hoe dat even anders voor mij liep!
Doordat ik het niet volhield om de ontgroening te doorstaan, wat achteraf erg logisch was, kon ik niet bij de studentenvereniging waarbij ik me zo graag wilde aansluiten. Ook een commissie oppakken voor de studievereniging was niet mogelijk, ik had al mijn energie nodig om mijn studieboeken open te slaan. Op een gegeven moment kon ik ook niet meer afspreken met studievrienden, of opstaan om boodschappen te gaan doen. Vanaf dat moment had ik door dat het niet goed liep, ik kon eigenlijk alleen nog maar slapen. Ik concentreerde me ook niet meer in de (werk)colleges en de tekst die ik las kwam ook niet meer binnen.
De week erna ben ik in mijn ouderlijk huis gebleven, aangezien ik het niet kon opbrengen om naar hoorcollege te gaan. Ik zou een heel stuk moeten treinen en de energie ontbrak me gewoon. In die week heb ik veel contact gehad met de studieadviseur en kwam ik tot de conclusie om eerst uit te zieken voordat ik verder zou gaan met studeren. Het lukte me eenmaal gewoon niet meer.
Een paar dagen na dat besluit heb ik meteen nog een beslissing genomen. Aangezien ik uit de vakken van het eerste blok was gezet wegens afwezigheid, was het voor mij ook niet mogelijk om na te gaan wat ik nou van de studie vond. Ik twijfelde al een tijdje, ik vond het te droog en ik had eigenlijk al een andere richting op het oog. Dit maakte het voor mij bijna onmogelijk om nog moeite te doen voor een studie, als ik al zo weinig energie had. De knoop was daarmee doorgehakt, ik zou me focussen op beter worden en er vanuit gaan dat ik zou stoppen en een tussenjaar zou nemen.
Dit besluit heeft me wel heel erg geholpen om rustiger te worden, want ik was een emotionele rotzooi. Een heleboel tranen en een heleboel middagdutjes hebben me tot dat besluit geroepen. En hoewel ik nu een beetje in een zwart gat val, ik zit weer thuis, half ziek, half beter, zonder studie, voelt het goed om weer als een leeg blad te zijn.
En nou ik toch tijd over heb, is dit een goed moment om het bloggen weer op te pakken.
Stay in school!
Liefs, Roëlle
Midden in Australië. Life's good.
No comments:
Post a Comment